wegtrekkers

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

Gisteren was een redelijk belangrijke dag. Mijn jongste zoon werd 15 jaar,  ik moest naar de longafdeling voor een histamine provocatietest en ik zou worden gebeld over de uitslag van de casussen die ik had uitgewerkt voor de medicatie herhalingscursus. Dit stond ook in deze volgorde in mijn agenda en ik werd al nerveus op het moment toen ik de gebeurtenissen opschreef. Wat geef ik mijn zoon cadeau? Wat als ik knetterbenauwd word van die allergietest? Wat als ik zak voor de herhalingscursus? Ik heb geen zin om het opnieuw te moeten maken. Alle afspraken vind ik momenteel teveel. Maakt niet uit wat.

Nachten waarbij ik vier uur aan één stuk door slaap zijn per week op twee vingers te tellen. Met behulp van af en toe 0,1 mg melatonine wil het nog lukken om redelijk snel in te slapen, maar pof! 3 uur later, klaarwakker. Hersens die gelijk weer als een malle gaan draaien door dingen die met gemak overdag ook overdacht kunnen worden. Maar neeee, dat moet om twee uur 's nachts. Wat een gezeik weer. Als ik mazzel heb, slaap ik na een uur weer in, nadat ik eerst heb geprobeerd zonder mijn mobiel die tijd door te komen. Maar meestal pak ik dat ding er toch bij. Ten eerste om te kijken hoe laat ik nu weer onnodig wakker ben geworden en ten tweede om dan toch wat rond te gaan surfen. Ja, nu ik toch wakker ben...Zo weet ik nu bijna alles over het Foetaal Alcoholsyndroom (FAS), de concertagenda van Paul Kalkbrenner,  hanzesteden, scooterbedrijven waar jongste zoon geen stage kan lopen omdat ze vol zitten en de spelregels van het kaartspel Canasta. Nog meer van die flutdingen waar je hersens vol van gaan zitten.

Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond,  met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.

Sinds lange tijd waren we met zijn vijfjes weer eens ergens heen gegaan. Wij gingen met tweede Paasdag naar moeders in Blokker. De aloude, jezelf flink overeten-Paasbrunch. Jongste zoon (15) is nooit zo in voor die gezelligheidjes. "Wie komen er allemaal?" "Nou, wij en je oom en tante en neefje." "Ooooh, dat is wel genoeg dan, ik ga niet!" Hahahaaa, ik kon er wel om lachen. Maar mee ging ie. Het was mooi weer en de tuin leende zich heel goed voor wat fit-spelletjes. Lummelen, tegen de muur aan zitten met je benen in een hoek van 90 graden (weet niet meer hoe dat heet), en de jongens en hun oom drukten zich meerdere malen op. Broer scheen in ene op zijn hoofd te kunnen staan vanuit rusttoestand. Wat een balans. Sportief hoor. Neefje zat lekker op een kleedje en stopte van alles in zijn mond terwijl mijn schoonzus het volgende spelletje alweer verzon. Moeders liet wat squats zien, waar ik nog wat van kan leren. Wat een relaxte familiemiddag. De vermoeidheid die er sinds de slapeloze nachten weer is, werd gecompenseerd door gewoon fijn samenzijn. De druk en mist in mijn hoofd kan dan zomaar verdwijnen.

Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.

Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."

Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs. 

Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!!  Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde,  3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog,  maar voor de rest...

Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe.  Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk,  dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af!  En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen. 

Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!

Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.

Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige  gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren. 

Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht?  Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.

18-09-2021. De Dam tot Dam-wandeltocht is voor het tweede jaar achtereenvolgens gecanceld in verband met de coronamaatregelen die niet nageleefd kunnen worden. Vorig jaar was er een thuiseditie die ik met een aantal vriendinnen rond de Loosdrechtse Plassen heb gelopen. 27 km. Door mijn (traumatische) wegtrekker afgelopen mei hadden 2 vriendinnen en ik ons ingeschreven voor de 20 kilometer. Veel vertrouwen in de 27 had ik nog niet bij de inschrijving voor dit jaar. Helaas werd deze tocht ook gecanceld en kwam er geen thuiseditie. Toen hebben we zelf een plaatsje uitgekozen: Gorinchem. Een vriendin kon helaas alsnog deze zaterdag niet en met mijn (standaard ook wandel/chauffeur) vriendin zijn we naar de allermooiste vestingstad van 2021 gereden. Tijdens de rit naar Gorinchem toe had ik af en toe een dichtgeknepen keel en dat lag niet aan de rijstijl van mijn vriendin. Misschien de onderliggende angst om een wegtrekker te krijgen tijdens de wandeltocht? Zou ik die 20 kilometer wel kunnen halen zonder het gevoel flauw te vallen? Ik ben nog nooit flauwgevallen, maar zo'n wegtrekker heeft denk ik veel overeenkomsten.