Vorig jaar had ik in de planning om afgelopen week een paar dagen weg te gaan met de kinderen. Ik ( en vaak ook oudste zoon omdat hij de chauffeur is en gewoon heel praktisch) ben degene die zich dan in bochten gaat wringen om iets te regelen, maar omdat niet iedereen vooruit kan kijken en kan plannen omdat men niet weet of ie wel of niet werkt, is het tegenwoordig niet te doen. En om constant te blijven vragen of men al geïnformeerd heeft bij de baas, is ook zwaar vervelend. Voor mezelf maar ook voor de kinderen. Dus gingen we gewoon niet. En met die lockdown nu had het toch allemaal anders geweest. Maar ik had wel vrij genomen dus dan hoopte ik daar ook plezier van te hebben. Nou, dat plezier werd gelijk een stuk minder want ik ga een maandje op de vegan-toer. Tenminste, ik had verwacht dat het me veel moeite zou kosten. Vorig jaar was ik een maand vegetarisch, deze januari ben ik helemaal solidair met de jongste dochter die sinds 2014 vegetarisch ging en sinds februari 2020 veganistisch is. Ik moet zeggen dat het me tot dusver meevalt (negen dagen onderweg), en kan niet zeggen of ik deze week meer plezier zou hebben gehad met vlees/ei/zuivel. Een burger met frietjes is goed weg te hachelen en de rest eigenlijk ook. Dus ik zie dit wel als iets plezierigs.
Maar verder met de week: Met totaal geen plan trok ik 's maandags met jongste dochter naar de stad. We lopen gewoon een eind weg, en komen aan bij kennelijk de achterkant van een beplant gebouw. " Daar kan ik zo wonen mam, moet je al die leuke planten zien op die balkons. Hebben ze echt leuk gedaan!" Ik moest toegeven dat het er wel aardig uitzag, dat groene gestruik, zo op de balkons en het dak, in dat hofje in de stad. Ik keek nog even om me heen en besefte opeens dat ik toch iets van herkenning zag, al weet ik nu niet meer wat. Maar wat ik toen wel wist, is dat dit leuk beplante gebouw dan de achterkant van de Spoedeisende Psychiatrie van Amsterdam moest zijn. Ik zei mijn dochter dat ik hoopte dat ze een andere plek zal vinden om te gaan wonen als ze het huis uit gaat. We liepen nog even naar de voorkant van het gebouw alwaar ik haar kon laten zien dat er een beeld van een mannetje op een ladder staat, die hup, of de afgrond in kan duikelen, of hoop wil vinden (te zien aan zijn gestrekte armen reikend naar de hemel). Het is maar hoe je het zelf interpreteert, maar het blijft een bijzonder kunstwerk dat echter wel bedoeld is om ' hoop' uit te drukken. Dochter dacht er het hare van, kon ik merken aan eerst haar grote frons en daarna haar grote ogen vol verbazing.
Al verder hobbelend, liepen we eerst nog langs mijn bijna nieuwe werkplek alwaar we het idee kregen om richting de Albert Cuyp te lopen. Daar zouden we bubble tea halen bij een van onze stamkroegen (Tea Guys) en daarna een broodje kopen bij Dear Mama. Een ontzettend hip tentje (zijn al die vegan tentjes wel), waar de bediening per definitie Engels spreekt. We dronken daar het restje bubble tea op en kochten een lekker broodje dat we mee naar huis wilde nemen. Bij het verlaten van de winkel viel mijn oog op de flessen wijn die op de toonbank stonden. Oja...wijn is ook niet vegan! Dus ik zei tegen het meisje: " Doe mij deze fles, alsjeblieft. " Het etiket was ook lekker rebels, vet hip. Ze was een beetje giechelend. Het maakte waarschijnlijk niet uit wat je haar zou zeggen, ze zou vriendelijk blijven giechelen. Maar toen ze het bedrag al had ingetoetst en zei: " That's twenty-nine ninety-five", kreeg ik het vermoeden dat ze me gewoon aan het uitlachen was. DEAR MAMA!, dacht ik. De tandjes! Hoe dan ook, ik zei haar dat ik de wijn als champagne zou behandelen en dat ik het pas over 4 jaar aan zou raken, of bij wel een hele speciale gelegenheid (waarschijnlijk is dit binnenkort al bij vriendinnen met een potje kaarten, maar dat hoeft zij niet te weten). Mooi is dat, naja... euro's lichter en met ons broodje besloten we naar huis te gaan.
Vanuit de bus zagen we dat de buren mensen aan de deur hadden. Toen we langsliepen dachten we al dat het mogelijk onze nieuwe buren zouden zijn. Buurvrouw was in de deuropening aan het praten met het jonge stel en had een bosje bloemen in haar hand. Toen we binnenkwamen stond er ook een bosje rozen bij ons op tafel. Oudste zoon bevestigde ons vermoeden en zei dat hij net kennis had gemaakt met onze nieuwe buren.....BIJ ONS BINNEN! Zoon! Heb je gezien hoe het er hier eruit ziet?? AAAARRGH!! Hij vertelde dat hij de buren wel had gezegd: 'let niet op de rommel'. Maar al met al hebben ze iets van 10 minuten bij ons op de bank gezeten (wonderbaarlijk gedroeg de hond zich goed), en hadden begrip voor onze rommel. Ze zeiden namelijk dat het bij hen ook waarschijnlijk de eerste paar weken een rommeltje zal zijn aangezien ze alles nog moeten inrichten. De eerste paar weken.....Beste buren, het is hier al 18 jaar een rommeltje! Maar goed, ze krijgen deze week de sleutel. Ben benieuwd!
Dinsdag ging ik naar een vriendin die ik al lange tijd niet had gezien. Ik ging maar met het ov aangezien de enige fiets die het doet een voorwiel had die van links naar rechts zwenkte. Was achteraf een kwestie van ' ff' aandraaien, maar dan nog zou ik er niet op durven stappen. Want wie zegt dat het wiel niet weer gaat zwenken. Het is niet voor niets zo gekomen, denk ik dan. Bovendien was het regenachtig flutweer en ik zou ook niet al te lang blijven. Muziek op de kop en lekker de bus en trein in. Ik kan daar echt plezier aan beleven. Baby van vriendin (en man) was om op te eten (niet gedaan, is niet vegan), en de andere kids ook weer stukkie ouder. We hebben even bijgekletst, maar een volgende keer trekken we er een langere tijd voor uit.
Woensdag ben ik met oudste en jongste zoon naar moeders gegaan want de ketel moest worden bijgevuld en ' het kraantje van de ketel lekte' wat dat ook moge betekenen. Beide zoons gingen het ketelhok in en jongste zoon kreeg ketel-onderricht van zijn broer. Gelukkig wist oudste zoon waarover moeders het had en wist dan ook op de terugweg naar Amsterdam ergens in Purmerend een zaak te liggen die open was en die die kraantjes verkoopt. Echt, wie weet dat nou allemaal? Dus nu was er meteen een reden om later in de week weer naar moeders te gaan om het kraantje te vervangen. Zo geschiedde. Eerste keer hebben we gesjoeld en gisteren zijn we eerst langs broer, schoonzus en neefje geweest en hebben we Wie is de Mol bij moeders gespeeld. Tranen met tuiten gelachen. Ik snap werkelijk niets van de serie op tv, maar het spel was echt om te gieren!
Vrijdag heb ik nog een kleine wandeling gemaakt met vriendin naar de kippenboer. Kip voor ' de anderen in huis, die normaal eten.' Een beetje beweging kan geen kwaad. Het schiet er al meer bij in, merk ik. Ligt ook zeker aan het weer moet ik zeggen, en aan het vele gebrei van mij. Eigen schuld, dikke wangen.
Ondertussen heb ik deze week nog een lapjestrui met kruisjes en pijlen gebreid van alle restjes wol. Het pakte zowaar goed uit. Het patroon in mijn hoofd vormde zich ook in het breiwerk. Omdat de Zeeman gesloten is en de wol op, heb ik nu pure katoen besteld. Breit heel anders en met een kleinere pen helemaal. Tjemig, moet je geduld voor hebben man! Komt mijn benauwdheid niet altijd ten goede. Want dat is er wel weer op de achtergrond als een rode draad: benauwd gevoel. Die lekkende hartklep waarover een half jaar geleden gesproken werd alsof het allemaal niet ernstig is, zit me toch dwars. Niet zodanig dat ik er de hele tijd mee bezig ben maar wel belangrijk genoeg om binnenkort weer langs de huisarts te gaan. Want als ik de symptomen lees van een lekkende hartklep denk ik toch...mjaaa..wel het onderzoeken waard. Ook al was het een 'klein lekje'.
Hallo, ik ben geen ketelkraantje...
