Flinke radiostilte weer, merk ik. Kennelijk heb ik het drukker gekregen. Als ik zelfs mijn breiwerk laat liggen om een potje op mijn buik te bingewatchen, wil dat wel wat zeggen. Er zijn nieuwe afleveringen van Brooklyn 99. Ik vind dat de meest geweldige serie sinds eeuwen. De eerste 6 seizoenen heb ik ook gebingewatcht. Het 7de seizoen zit er nu helaas ook weer op. Echt geweldig om keihard in je uppie te kunnen lachen. Ik wil mensen daarvan graag deelgenoot maken. Ik maak stills van de hilarische momenten en stuur deze door in de vriendenapp. Jullie MOETEN dit kijken!! Mensen die mijn app beantwoorden met heel iets anders, die snappen het gewoonweg niet. Die gaan helemaal aan MIJN moment voorbij. Hoe kunnen jullie hier niet op ingaan? Jullie lezen er helemaal overheen!! Er zijn inmiddels alweer 30 appjes overheen gegaan en mijn meest leuke moment van het gebingwatch verdwijnt hiermee helemaal uit het zicht. Dus zend ik een reminder: weer een still met de tekst: "Hahahahahahaha (lachende smileymettranen)."
Stil. Totally geen reactie. Ok.
Dit doet me denken aan prachtige uitzichten die ik soms zie. Voel. Inadem. Opsnuif. Muziek waar ik nooit uitgeluisterd van raak. Gerechten die ik elke dag zou kunnen eten. Oude gebouwen, zoals het Paleis voor Volksvlijt die er allang niet meer is. Nieuwe, oude steden.
Het doet me ook denken aan dingen die mij van jongs af aan juist erg eng lijken: een zinkend schip waarvan de punt nog voor mijn neus de zee uitsteekt, scheepswrakken (gezien tijdens vakantie Aruba), vliegtuigwrakken (vooral onder water). Ik zal er gebiologeerd door zijn, absoluut. Maar niets, werkelijk niets wijst erop dat een ander dit ook allemaal zo zou ervaren. Even terug naar dat scheepswrak in de zee bij Aruba: De bedoeling was dat ik, buiten mijn comfortzone (snorkelen, aaargh), ook zou letten op de mooie vissen die er rondzwommen. Ik heb er geen één gezien. Mijn ogen waren gefixeerd op het wrak. Mijn ademhaling en snorkel in combinatie met duikbril ook. Ik ben zelden zo stil geweest. Gelukkig was er daarna een cocktail aan boord van het bootje waarmee we gekomen waren. Loosen up, Lau! Mijn vriendinnen hadden hele mooie gekleurde vissen gezien, maar ik kon daar dus niet over meepraten. Het geeft maar weer eens aan dat mensen andere dingen in zich opnemen en belangrijk vinden. Het gevoel wat daarbij vrijkomt is voor een ieder anders. En tóch zou ik het leuk vinden als mensen de dingen zouden ervaren zoals ik. Ook al is het maar voor een dagje. Hoeveel ik van iets geniet, hoeveel ik iets veracht, hoe intens verdrietig ik kan zijn maar ook heel gelukkig. Hoe saai, druk, oninteressant, lachwekkend en prachtig ik iets ervaar. Zou toch in ieder geval heel bijzonder zijn.
Maar wat me echter gestolen kan worden zijn eigen acties die onvoorzien zijn en ook werkelijk geen enkel voordeel met zich meebrengen. Gisteren ben ik na een tijd weer even langs mijn oude werklocatie geweest. Ik heb een aantal bewoners kort gesproken en het was leuk om een aantal collega's weer te zien en om een beetje bij te kletsen. Het voelt toch vertrouwd. Ik ben niet lang gebleven en kon een slinger krijgen naar het station. Hartstikke fijn. Op het station moest ik in een split second beslissen of ik de 292 zou nemen richting huis of zou wachten op de 319. Sinds een aantal weken is de busbaan gesloten voor mijn huis. Dit omdat er scheuren in de brug zijn ontdekt door ander zwaar verkeer dat eigenlijk niet is toegestaan daar te rijden. Ik neem nu de 319 een halte verderop naar mijn werk. Ik weet dat mijn normale bus nu een omweg maakt. Als ik dan op Station Noord sta, kan ik die wel pakken, stukje verder dan mijn huis uitstappen en teruglopen (neem ik meteen even de Deka mee). Dit heb ik laatst gedaan en stond uiteraard gelijk 15 minuten vast in de file op de ring. Geweldig. Dus nu dacht ik de 292 te nemen, snel zoekend op beschrijvingen op Google Maps. Ja, deze komt ook redelijk in de buurt. Ik ben ingestapt en inderdaad, de eerste paar kilometers waren precies hetzelfde als hoe de 392 momenteel rijdt. Totdat deze bus met een rotgang de halte voorbij reed waarvan ik dacht dat ie daar zou stoppen. Pwooooaahh!! De eerstvolgende halte was mega ver, al richting Zaandam. Het knopje was dus al ingedrukt en de bus stopte in Timboektoe. Die 5 minuten die ik gewonnen had met de slinger naar het station werden helemaal teniet gedaan door 5 kilometer moeten teruglopen naar huis. Appjes met het thuisfront over waar moeders zich inmiddels bevond , werden beantwoord met schaterlachende smileys. Een hagelbui en een volle blaas maakten de wereldtrip naar huis compleet. Ik denk dat niemand anders dit leuk had gevonden. Zelfs het feit dat ik een eindje gewandeld had, bracht geen vreugde. Na een spoedbezoek aan de wc en weer wat opgewarmd te zijn, heb ik ter compensatie tweemaal avondeten opgeschept en 20 dropjes gegeten. Ik voelde me gisteravond echt moe. Ik voel me nooit moe (denk ik te denken), en daarmee bedoel ik slaap-moe, maar gisteren wel. Het nieuws over de oorlog in de Oekraïne met Rusland was ook niet in mijn koude kleren gaan zitten. Wat een hel. Ik ben om 20:45 uur naar bed gegaan en stond vanmorgen om 8:00 uur de laatste hand aan de nasi goreng te leggen, terwijl de eerste was al draaide. Ben uitslapen opgestaan, heb 3 dagen vrij en kijk uit naar een gezellig weekend. En dat waardeer ik meer na zo'n blubbernamiddag van gisteren. Tóch een pluspuntje?
