Ik ontkwam er potjandosie niet aan. Ik raakte alsnog geveld door corona ondanks er 2 jaar lang aan ontsnapt te zijn geweest. Kinderen die het wel al eerder hadden gehad en andere mensen om me heen, maar ik bleef fier overeind staan. Tot 10 maart. Het begon met één kind, en toen nog 1 en nog 1 en nog 1. Wel met tussenpozen. Ik was de hekkensnuiter. In de ochtend voor het werk had ik een zelftest gedaan die negatief uitwees. Gedurende de werkdag voelde ik een schrale keel opkomen en mijn hoofd werd één grote wattenbol. Na het werk heb ik weer een test gedaan en deze was positief. De dag erop een pcr-test en hoppakee, daar wastiedan eindelijk. Ik was niet heel erg ziek : 2 dagen koorts, hoesten, snot en slijm en verlies van reuk en smaak. Welke variant ik had geen idee, maar mega vermoeiend waren de twee weken wel. Alles ging in de slow motion modus. Wat me wel opviel was dat ik niet meer benauwd was, niet hoog ademde en ook niet gefixeerd was op mijn ademhaling. Dat was mijn grootste angst: dat ik van corona me nog benauwder zou gaan voelen. Maar niets van dat alles. Mijn lichaam vond die nieuwe indringer veel belangrijker om aan te vallen, waardoor de benauwdheid verdween. Ik vond dat heel bijzonder en ook heel fijn. Ik had eindelijk de marathon kunnen rennen, ware het niet dat door de coronaklachten dat niet mogelijk was. Wapperende snottebellen en fluimen hoestslijm in je ogen werken dan veelal vertragend om een goede tijd neer te zetten.
Wat doe je dan in die twee weken dat je thuiszit? Juist. Uitzieken to the max! Het begon met de domper dat we de eerste verjaardag van mijn neefje moesten missen. De kadootjes waren al in huis gehaald, maar nu werd het een verjaardagskaart van Pluk van de Petteflet. Wat ook door de verstopte neus geboord werd, was de wandeling door Oud Amsterdam die ik met een vriendin elk jaar (of twee keer per jaar) loop. Het thema was Musea in Amsterdam. Gelukkig had ik er recentelijk 2 bezocht, maar ik had graag door de straten van Amsterdam gehobbeld. Naast de nodige dagelijkse beslommeringen die gewoon doorgaan begon ik na een paar dagen een traag rondje met het hondje voor 'een frisse neus' te lopen. Hond werd op de afgezette busbaan geplaatst omdat er een hele mooie maan was, maar gefotografeerd lijkt die nog het meest op een lantaarnpaal zonder paal. Ik heb met bewondering naar Ridder gekeken die sinds lange tijd weer op mijn schoot kwam liggen. Ze voelde waarschijnlijk de algehele misère van haar baasje. De poes slaapt vaak met haar linkerpoot vooruit en ook met een lange nek. Merkwaardig. Ook merkwaardig is dat ik ondanks dat ik niets rook en proefde, juist wel veel trek had. Ja! Dat is natuurlijk zonde! Dan snack ik voor niets, behalve voor extra kilo's. Nieuwe kruidige gerechten kwamen op tafel in de hoop er iets van te proeven. But No! Nada, niks. Jammer. De anderen vonden het in ieder geval lekker.
Na twee weken heb ik me weer beter gemeld op het werk. Inmiddels heb ik er al weer twee weken opzitten, maar ik voel dat door de afwezigheid van corona, het benauwde gevoel weer binnensluipt. Niet zo aanwezig als voorheen, maar ik betrap me erop dat ik weer meer zucht en soms hoog adem. Net als de onderbroken nachten die er momenteel weer zijn. Vier uurtjes aan één stuk slapen is een luxe. De brainfog maakt af en toe ook weer zijn intrede evenals de zware dichtvallende oogleden zodra ik een voet buiten zet. Ik weet dat het waarschijnlijk weer een fase is, maar het maakt me ook weer een beetje onzekerder. Ik wil niet terug naar de tijd van vorig jaar mei en daarna. Ik doe het hoe dan ook rustiger aan en aangezien het lichaam voor een groot deel autonoom functioneert en doet wat het wil, zal ik zelf een positieve draai aan mijn wellbeing moeten geven. Waarschijnlijk is het daarom dat ik een korte vakantie heb geboekt in de meivakantie en al zwaar bezig ben met de zomervakantie. Ik wil gewoon leuke dingen doen, jemigdepemig. Wie niet? Het maken van nieuwe plannen, leuke en vooral vaker dingen ondernemen met de kinderen of familie en vrienden. Doelen worden voorzichtig weer gesteld. Het zou toch moeten lukken zonder al die coronamaatregelen? Ik ben in ieder geval weer aan het wandelen, concerten die eindelijk doorgaan staan weer op de agenda, terrasjes en barbecues nodigen weer uit en tripjes abroad zitten in de planning. Mocht er weer een wegtrekker op de loer liggen dan wil ik daar tegenover ook weer wegtrekken naar leuke plaatsen en landen. Voor wat hoort wat in dit geval.
Uiteraard laten de beelden van de oorlog in Oekraïne mij niet koud. Evenals alle ellende in de wereld. Het feit om me hier, met mijn eigen kringetje om mij heen, veilig te kunnen voelen is een voorrecht. Ik zeg met nadruk 'kunnen' want ook binnen mijn eigen kringetje zijn er grote struggles en het gevoel van veiligheid is soms mijlenver. Des te meer reden om vaker de bloemetjes buiten te zetten en mooie, haalbare doelen te stellen.
Mijn eigen kringetje is mij het allerbelangrijkst.
