Een kerstkadootje kun je beter zelf verzinnen en maken dan dagenlang in de stress zitten hoe nu weer een presentje te scoren in coronatijd. Gaan al die winkels wéér dicht! Omikron. Klinkt als een Autobot van de Transformers, die veranderen ook de hele tijd. The battle tussen Optimus Prrrrime and Omicrrron!!! Potjandosie. Ik ben sowieso slecht in kado's verzinnen. Wat geef je iedereen tegenwoordig? En online bestellen brengt al helemaal kortsluiting in mijn kop. Ten eerste weet ik niet waar ik naar zoek en als ik dan via links op een site kom waarvan ik denk: 'hee, grappig', dan moet je ten tweede weer paypal hebben of ten derde, 3 weken wachten. Verschrikkelijk. Dus ik ben in de viltstift geklommen, heb een tekeningetje gemaakt en op t-shirts laten drukken, nog net voordat de lockdown inging gelukkig. Dus het vriendengroepje was gedekt qua kadootje, iets wat ik normaal nooit doe (waarom nu wel? echt geen idee, was wel leuk om te kunnen tekenen) En what about mijn eigen kinderen dan?? Ik denk er altijd te laat aan, of gewoon helemaal niet, ook zonder coronamaatregelen en lockdowns. Een kadootje voor een verjaardag of voor een leuke prestatie snap ik nog, maar voor de rest...
Maar, dus...dan heb je dochter Teddie die op Kerstavond met een vet grote en vettere emotionele en vetste kadokaart ever, even op mijn schoot komt zitten. "Ik heb wat voor je, mam." Door mijn tranen kan ik na de eerste alinea al niets meer zien en ik ben gewoon helemaal van de kaart. Wow! Ik ben zeker de rest van de avond uit het veld geslagen en jank keer op keer (ik lees de kaart ook keer op keer). Wat een verrassing, maar vooral wat een betekenisvolle en lieve woorden! Ik zie mezelf dus helemaal niet zo, in ieder geval niet in die mate. Poehhhhhh!! Nou, dit was een gebaar die me sprakeloos maakte.
Tweede Kerstdag waren alle kinderen hier en zijn we, helaas zonder Lisanne want die zat in quarantaine (4 collega's positief, zij gelukkig achteraf negatief gebleken) met chauffeur Nick naar Hoorn gereden om de rest van de t-shirts langs te brengen bij vrienden en om wat lekkere toko hapjes aan moeders en broer, schoonzus en neefje te overhandigen. Daarna een hele kleine wandeling van 700 meter bij het Egboetswater want het was keikoud met die snijdende wind. Weer thuis van dochterlief Lisanne een toffe vershoudlunchbox gekregen zodat mijn homemade granola geen slappe hap wordt als het in aanraking komt met de perzik alprokwark. Later op de avond de heerlijke bruine bonensoep van moeders verorberd en een potje skip-bo gespeeld.
De meeste dagen van de week zijn weer bezet. Het begint weer aardig druk te worden, en hobby's dreigen naar de achtergrond te geraken. Dit hoort eigenlijk ook zo, tenzij je van je hobby je werk kunt maken. Dus ik had wat toeval en geluk nodig. Wil daar nou net mijn collega van de dagbesteding mij op een dag erop wijzen dat de vacature Medewerker Dagbesteding/Activiteitenbegeleider nog steeds niet vervuld was. Ik had niet eerder op de vacature gesolliciteerd omdat men een rijbewijs bij 1 van de pré's had vermeld. Die heb ik niet dus ik dacht 'laat maar'. Buiten dat, ik was natuurlijk nog aan het re-integreren en dat is wel fijn op een plek waar ik al 4.5 jaar van het reilen en zeilen afweet. Maar goed, die avond heb ik vrij impulsief rond 23:00 uur, tóch een motivatiebrief en cv opgestuurd. De volgende dag was ik met de dochters in de stad aan het hobbelen toen ik een belletje kreeg of ik de dag erop om 10:00 uur op gesprek wilde komen. Zo geschiedde. Ik stond er zelf een beetje van te kijken hoe snel het allemaal ging, dat solliciteren. Ik had geeneens de tijd om zenuwachtig te worden voor het sollicitatiegesprek. De volgende dag ging ik, in mijn normale kloffie en houding, op naar mijn mogelijk nieuwe werkplek. Het was een relaxed gesprek met 4 mensen en in ieder geval voor mij voelde het aan alsof ik hier een leuke creatieve tijd tegemoet kan gaan. WAT wat een mega toffe plek! Midden in de stad en goed bereikbaar op het fietsie en met ov. Rond 16:00 zou ik gebeld worden met de uitslag. Ik moest nog werken dus telefoon bij de hand. Maar ja, hoe vertel je je collega's dat je die ochtend hebt gesolliciteerd en dat je een telefoontje kan verwachten met een ja of een nee? Gewoon vertellen dus. Mixed feelings, beetje alsof je iets stiekems hebt gedaan, zo voelde het. Maar er waren voornamelijk positieve reacties. Het gaat natuurlijk om mij. Wat is belangrijk voor mij? Waar word ik blij van? Kan ik het werk wat ik nu doe nog 20 jaar volhouden (weet je trouwens met ander werk ook niet voor 100%)? Dus rond 16:00 uur kwam inderdaad het verlossende telefoontje dat ik was aangenomen. Ik moet nog meemaken hoe het er in de praktijk allemaal uit komt te zien, maar ik ben vanaf 1 februari Medewerker Dagbesteding. Zo Blij! Ik denk dat ik mijn ei goed kwijt kan, al weet ik nog niet in welke vorm. Ik stap er met een open houding in. Kom maar op!
Toen ik die maanden thuiszat heb ik vaker gedacht over wat ik nou eigenlijk wil. Wat zijn de voor- en nadelen van het werk dat ik nu doe? Het doorslaggevende vond ik dat geen wisseldiensten meer wil. En ik wil gewoon weekend, zoals de meeste mensen om mij heen. Ik wil uitjes kunnen plannen, en ook vaker spontaan in een weekend iets kunnen doen. En ik slaap nu zo goed, dat wil ik zo houden. De dagen die nu zijn afgesproken met mijn nieuwe leidinggevende zijn maandag t/m donderdag. Dus voilà, ook een langer weekend.
Wat ik ga missen zijn natuurlijk de cliënten, de plek (heel dichtbij), het vertrouwde en bekende, maar vooral mijn collega's. Het team is voor mij inmiddels helemaal vernieuwd op 2 collega's na, maar het team is ook echt leuk. We lachen wat af en kennen elkaar wel een beetje denk ik. Het plan is, zoals met elk afscheid, om contact te houden, maar we gaan zien hoe dat gaat gaan. Ik woon heel dichtbij dus ik kan absoluut langswippen zo nu en dan. En met sommigen houd ik sowieso contact, hetzij om te wandelen, of om een keer een drankie, happie en kleppie te doen. En WhatsApp is ook een goed sociaal medium.
Aan het einde van 2021 is er al een mooi begin gemaakt voor 2022. Zoals een collega zei nadat ik uitlegde waarom ik ergens anders graag aan de slag wil, hoewel ik niet had gedacht zó snel aangenomen te worden: "Een wegtrekkertje zullen we maar zeggen."
Die heeft het begrepen ;)