Zo. Inmiddels ben ik 48 geworden, officieel ouder dan 47, en nog meer naar de 50 toe. Dit blijkt wel uit het feit dat na 3 truien/bovenkledinghobbezakken verder, ik nog steeds niet ben sufgebreid. Na de laatste steek wil ik weer verder, ik kan niet stoppen. Het zijn creaties die ik een ander nooit zal aansmeren, maar zelf heb ik er enorm veel pret van. Zo is er een baarmoedertrui; een rood/bruin en zandkleurig vierkanten slobbertrui, waar mijn Spongebobvormen nog mooier in uitkomen. Ik doe maar wat, met de lengtes en de vormpjes. Kleuren kies ik wel zorgvuldig uit en vervolgens brei ik een end weg. Ik wil ook geen wol ' met een spikkeltje erin, of een bol wol met meerdere kleuren, want dat vind ik cheaten. Het liefst scheer ik ook zelf het schaap en kleur de wol in kokend water en spin ik het aan het spinnenwiel tot een mooie draad (herinner ik me van een of andere les ooit lang gelee, maar wellicht klopt er niets van), want dan pas maak je het helemaal zelf! Het is geeneens wol, maar acryl, maar hoe je dat moet maken en kleuren, weet ik niet hoor. Hoe dan ook, ik trok de eerste trui die klaar was aan en dacht: Hee, die vorm lijkt wel op een baarmoeder. In het kader van hormonen en vrouw zijn en ladida, past hij wel in mijn plaatje. Ben trouwens weer wat benauwder dan voorheen, maar dat terzijde. Ook heb ik vandaag een andere trui in elkaar gezet die al 2 weken in panden en mouwen klaar lag. Deze is nog groter dan de eerste, dus bestempel ik 'm tot huistrui. Iedereen die het koud heeft, omdat ik de verwarming zo min mogelijk aan probeer te zetten, kan 'm aan doen. Echt, wat een kl...werk, dat in elkaar zetten! Tijdverspilling en ergernis alom. Met de rijgsteek. of nee een ander soort steek, maar die steeknaam ga ik niet onthouden natuurlijk. Maar goed, hij is af! En als klap op de vuurpijl heb ik zojuist wat voor een vest moet doorgaan, afgebreid en ook in elkaar gelapt. Donkergroen.
Dat deze blog een tijdje op zich heeft laten wachten ligt ook aan het weer 4 dagen werken (bijna weer voltallig), maar ook aan het obsessief (zoals altijd) bezig zijn met een tekenopdracht. Ik werd benaderd door een vriendin wiens zus eerdaags jarig is. Als cadeau wil zij haar een persoonlijk boekje geven. Ik vond het heerlijk om daar weer mee bezig te kunnen zijn! Deadline 1 december. Om de tekeningen die uit mijn viltstiften rollen naar aanleiding van verhaaltjes van bekenden van haar zus, kan ik zelf smakelijk lachen, maar ook een brok van in de keel krijgen (een emotionele, niet te verwarren met dat dichtgeknepen keel-gevoel). Klinkt misschien een beetje arrogant, maar ik denk dat dat hoort bij iets met volle overtuiging en inzet tot iets moois willen volbrengen voor een ander. Of ook voor jezelf natuurlijk. Heerlijk gedetailleerd pielen, en van het een komt het ander. Gemiddeld ben ik 4 uurtjes kwijt aan 1 tekening. Muziekje op. Veertien pagina's telt het boekje uiteindelijk. Het lijkt net of ik de personen in het boekje inmiddels ook een beetje ken, vet grappige en lieve mensen!
Ik werd dus 48. Op die dag zelf kreeg ik een leuke kaart van de kinderen met daarin de geweldige tekst dat 'ik niet echt oud was, ook al draag ik wel een leesbril, brei ik truien en ben ik ook nog eens digibeet.' Maar 'ik kan dansen, lachen en borrelen met vriendinnen, bankhangen en klagen als een 16-jarige. Het levende bewijs van het motto 'forever young'. Een heus voorbeeld.' En ik moet uitkijken naar mooie laarzen want die willen ze cadeau doen. Verjaardagskaarten zijn leuk. Mijn moeder kwam langs en Nick had een lekkere lunch verzorgd. De anderen hadden school danwel werk te doen op dat moment. Die zaterdag erop hebben we een wandeling gemaakt in het bos/duin met hond, geluncht in Haarlem en hebben we lekker gedineerd bij restaurant Timboektoe op het strand van Wijk aan Zee. Zo zijn verjaardagen voor mij het leukst. Met het kroost erop uit. Thuis geen gedoe, want als ik ergens geen tijd voor heb is het wel opruimen voor visite. Kleding pak je van het droogrek dat in de huiskamer staat en de eettafel is mijn atelier aan huis.
Vooral als ik zo diep in mijn hobby's zit, moet niemand mij storen. Niets zo vervelend als het geblaf van de hond als er weer een pakket bezorgd wordt. Laat staan op moeten staan voor de beste man aan de deur. Moet he-le-maal die koptelefoon met goede muziek worden afgedaan want anders ligt mijn mobiel op de grond als ik opsta. Ik vergeet dat altijd, en merk het pas als mijn mobiel dus op de grond valt. Tegenwoordig geven we trouwens een chocolaatje mee aan de bezorger als bedankje, als hij dat wil. Soms heeft hijzelf toevallig net chocola gekocht, haha, sure. Ik wil in mijn bubbel kunnen zitten, potjandoos. Ik wil door kunnen werken. Waarom ik dat niet op mijn eigen kamer doe? Goeie vraag...goeie vraag...hmmm... Waarschijnlijk omdat ik dan helemaal niks meekrijg van wat er beneden gebeurt. En 1 van mijn oren is altijd alert, no matter what, dus kan ik beter gewoon beneden zitten.
Maar wat nu dan? Het boekje is af, de truien zijn af....De breinaalden waren na de eerste 10 centimeter sjaal eigenlijk al misvormd (wat doe ik ermee?), maar de Zeeman verkocht ze niet meer. Dus breien we met golvende naalden. Gelukkig zijn ze kennelijk goed buigbaar en buig je ze zo weer recht, zo goed als. Ik zal zo weer wat steken opzetten, want het kriebelt alweer. Grijs dit keer. En eerdaags maar naar de Hema voor nieuwe breinaalden. Nummer 4.
