Voordat mijn oudste zoon en oudste dochter me 's avonds op het vliegtuig zetten, klaar voor een rustige week Dublin, had ik een aantal podcasts Moordzaken gedownload op mijn mobiel. Dit op aanraden van de kinders want zij zijn hier best echte fans van. In het vliegtuig besloot ik de aflevering: De moordweduwe van Vinkeveen te beluisteren. Een leuk duo 'Eddie en Carrie' vertelt over een moord, al dan niet opgelost, die waargebeurd is. Aan het begin van de podcast vertellen ze eerst iets over wat er nog meer speelde in het jaar van de moord. Terwijl ik opstijg constateert Carrie dat er vaak in het jaar van de moordzaken die zij behandelen, wel een vliegtuig neerstort. Juist. Ik heb totaal geen vliegangst hoor, maar ik hoef zoiets niet bepaald te horen op dat moment. Het is verder een goed te volgen moordverhaal en ik zie dat er naast mij een man kijkt naar de documentaire over Ayrton Senna op zijn tablet. Ik zie precies het moment van de crash en de man besluit dit 10 keer te rewinden en opnieuw af te spelen. Aaargh...ik wil geen ongelukken!! Waar blijft die stewardess met hapjes en drankjes? Ah, daar. 'Would you like something to drink?' Uh...'Yes I would like that, do you have a white wine?' Ze geeft me een klein flesje witte wijn en vraagt of ik ook iets wil eten. Ik krijg een vegetarische sandwich, wat inhoudt dat er kaas op zit. Jaja, KLM gaat vegetarisch. Ik vraag haar hoe ik dit betaal en toen maakte ze een soort huppeltje en zei dat het gratis was. 'You're flying with KLM!, haar armen symmetrisch zwaaiend. Oh ja, dat is waar ook. Nou, TOP! En ik stak mijn duim omhoog en gaf haar mijn dankbaarste glimlach. Ik vlieg normaal met Ryan Air, maar die was zelfs nog duurder dan de KLM op deze data. Behalve dat er een man met zijn hoofd leunde op de stoel voor hem en zichtbaar heel zenuwachtig aan het bidden was tijdens de landing, Ayrton Senna 10 keer gecrasht was en vliegtuigen rond moordzaken neerstorten, was het toch een rustige vlucht na zo'n lange tijd niet meer gevlogen te hebben wegens Coronaprut. Mede door het wijntje denk ik ook. Gelukkig. Ik was in Dublin. Yeah!
Op weg naar de uitgang van het vliegveld zag ik een wat oudere vrouw worstelen met 4 tassen, lopend op haar sokken met een stok. Ze kon niet goed zien. Ze kwam ook uit mijn vliegtuig en had wat pijn aan haar voeten zo te zien. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk naar het toilet, maar vroeg haar toch of ik haar kon helpen. Spreekt ze uiteraard Frans...Of ik haar kon helpen een tas te dragen. Bjen suur, ookuun problèm. Tuurlijk doen we dat. Ze wilde de roltrap af maar dat leek me niet handig op haar sokken. Ik zag een lift en heb haar daarheen gebracht, op begane grond gedrukt, tas naast haar gezet en gezegd dat ze er beneden weer uit moest naar de exit. Ik wilde niet bij haar in de lift want de kans was groot dat ik dan aan haar 'vast' zou zitten en ik moest heel nodig naar het toilet. Ik heb haar gedag gezegd en na het toiletbezoek (thank God!) zag ik dat een ander zich over haar had ontfermd. Prima. Waar is mijn nicht?? Toen ik was geland had ik haar geappt dat ik eerst nog moest piesen. Ik kon rustig aan doen, volgens haar. Al met al 3 kwartier later na de landing ging ik eindelijk de exitdeur door. Mijn nicht haalde me op aangezien het wel laat in de avond was en zij dat een reden vond om mij niet alleen met de bus te laten gaan. Vet lief! Het was fijn om elkaar weer te zien na dik anderhalf jaar niet.
Het was de week voor Halloween. Mijn nicht maakt er altijd een hele happening van en hun huis was buiten (en binnen) al helemaal versierd met geweldige Halloweenartikelen, al dan niet zelfgemaakt. Omdat ik helemaal into het breien van sjaals ben momenteel, besloot ik te beginnen aan een nieuw exemplaar. Breinaalden en wol gekocht en elke dag heb ik een stuk kunnen breien. Jongste zoon heeft nu een nieuwe zwarte sjaal. Samen met haar vriendin hebben we inderdaad, zoals voorspeld, de hele week veel gelachen, heerlijk gegeten en gedronken en genoten van de kookkunsten van mijn nicht. Ik heb het kaartspel Canasta weer herleerd en een kinderfeestje bijgewoond alwaar de vrouw des huizes ons meteen bijschonk als we even dry stonden, allemaal leuke mensen. We hebben sushi gegeten met een aantal vrienden, gewandeld en een trip gemaakt naar The Wicklow Mountains en persoonlijke, emotionele dingen kunnen delen. I loved every bit of it. En waar ik ook ontzettend blij mee was: het dichtgeknepen keel-gevoel was helemaal verdwenen. Alleen de eerste dag had ik nog moeite met een regelmatige ademhaling, maar verder heb ik er geen last van gehad. Ik heb ook heerlijk geslapen die week.
De week vloog om. Op de één na laatste dag voelde ik echter een keelkriebel. Niezen en een beetje hoesten lieten toen niet lang op zich wachten en een loopje naar de drogist voor een zelftest was een feit. Ik vroeg aan mijn nicht hoe zo'n test hier uitgesproken moest worden. Entij-djen test. Ok. 'Can I have an entij-djen-test, please?' De vrouw keek me echt heel raar aan. 'A Covid-19 test? vroeg ik. Ze deed nog steeds net of ze me niet snapte. Vet irritant. Ze bleef me maar aanstaren. 'Uhh...Coronatest?' Wat moet ze nou, dacht ik. 'Ooooooh, an entidjen (uitspraak) test, you mean?' Wauw, wat een pietjepreciesmens. 'Yes please oh, and can I have Ricola sweats as well, wijzend naar de Ricolasnoepjes. Keek ze me weer aan alsof ik iets geks zei. 'Rikla??' antwoordde ze. Djeez... Naja, lang verhaal kort, ik testte negatief dus ik vloog helaas een dag later terug naar Amsterdam. Oudste zoon en oudste dochter zouden mij weer oppikken. Ik had gezegd dat ze gewoon rustig aan konden doen want ik taxiede zeker een kwartier eer we bij de gate waren. Dan nog op de koffer wachten die was ingecheckt op de terugweg in het ruim, (gratis hè...gratis), want het was te vol aan boord. Dus het duurde wel even. Kreeg ik een appje dat ze er toch al waren want ze hadden nog wc-papier nodig, dat was thuis op. Dat hebben ze inderdaad ook bij de Appie aldaar. Hahaaaa, dus ik werd verwelkomd met 6 rollen toiletpapier, maar was heel blij dat ze er waren.
Het schijnt heel goed gegaan te zijn die week thuis. Mooi zo. Zelf heb ik me wel ziek gemeld op het werk, want een snothoofd met keelpijn is nergens goed voor. Inmiddels begonnen met het breien van een trui. Ook weer de zoveelste poging, maar het is echt relaxing en mijn keel /luchtpijp is vooralsnog niet dichtgeknepen. Ook even een klein stukje gewandeld en me weer verwonderd over de mooie kleuren om me heen. Morgen ga ik weer naar het werk. Ben nu wel beter vind ik zelf.
Maaruh...wanneer kan ik weer weg?
