Het gaat gebeuren! Joechei, ikke blij ei!! Na dik anderhalf jaar ga ik weer naar mijn nicht en haar vriendin in Dublin. Ik kijk er zó naar uit om weer pijn in mijn rug (normaal is buik) te krijgen van het lachen, herinneringen op te halen en te slenteren door the streets of Dublin. Een volle week zullen we weer kletsen, lekker eten en drinken, de hond uitlaten, boodschappen doen, wellicht naar een pub gaan en gewoon fijn bij elkaar zijn. Als het weer ook een beetje meewerkt, zou dat fantastisch zijn. Het is al een aantal jaren de gewoonte om in het voorjaar en najaar een aantal dagen mijn vrije tijd daar te vieren. En met mijn QR code en gedoe allemaal, mag het nu allemaal weer. Ik ken ook enkele vrienden die net zo prettig gestoord zijn als zij en meestal gaan we daarmee uit eten of lig ik in een deuk languit op de bank met dekentje, omdat ze zich laten afmatten door een personal trainer aan huis, twee keer in de week. Wie verzint dat dan ook, hahááá! De spierpijnen die ze de volgende dag dan ervaren, zijn altijd voer om nog meer te kunnen lachen. De vorige keer heb ik gezegd dat ik een volgende keer mee zou doen met gewichten liften en squads, maar gelukkig gooide corona roet in het eten en ik meen dat ze de personal trainer hebben afgeschaft. Hoop dat er ook geen nieuwe is. Het had me wel uit mijn comfortzone kunnen halen, maar ben blij als dat in dit geval niet persé hoeft. Ik wandel en fiets en dat is wel weer genoeg.
Om mijn spierkracht op te krikken ben ik een aantal weken geleden enthousiast begonnen aan Basic-Fitten met een vriendin. Buiten dat ik het fijn vind haar dan op die manier wat vaker te kunnen zien dacht ik: oké, we proberen het gewoon weer eens. Stoppen kan altijd. Het fietsen naar de Basic-Fit bij haar om de hoek blijkt veel leuker dan het daadwerkelijk mezelf afbeulen op die apparaten voor buik, bil en borst. Dus daar ga ik dan het liefst ook fietsen en wandelen op de band. Oja, en dansen/shapen op muziek. En cross trainen. Dat vind ik ook leuk. Het bijpraatje met vriendin is natuurlijk het meest welkome van alles. Dus een volgende keer spreken we gewoon weer af bij haar thuis met een hapje en een drankje en goede muziek. Gaan we daar wel weer dansen op uptempo beats en jaren '80 en '90 nummers mee blèren. Maar uiteraard ga ik binnenkort ook weer met haar sporten. Het probleem is dat zij vaak pas later kan dan ik in verband met haar werk. Ik wil het liefst in de avond niet meer zo actief zijn opdat ik beter kan slapen. Mijn dag- en nachtritme is me tegenwoordig heilig. Gelukkig gaan sommige van mijn kinderen ook wel eens sporten zodat het abonnement niet voor niets aangeschaft is.
De afgelopen week heb ik me een aantal dagen echt benauwd gevoeld. De longarts, die ik 2 weken geleden sprak over de uitslag van die histaminetest gaf aan dat er niks te zien is. Er zit geen vernauwing in mijn luchtpijp want dat zou je aan de grafiek kunnen zien. Het feit dat het dichtgeknepen keel gevoel er wel is, ligt waarschijnlijk op mentaal vlak. Hij zei dat hij me kon doorverwijzen naar een goede ademhalingstherapeut, maar ik ben er al naar één geweest dus been there, done that. Buiten dat wordt het pas volgend jaar weer vergoed. Ik vertelde hem dat ik de eerste 3 kilometer van een wandeling het meeste last heb van mijn ademhaling. Daarna gaat het wel. Hij vertelde dat dat heel normaal is want je focus gaat zich na een tijd wandelen/sporten verleggen naar je spieren en niet meer naar de ademhaling. Díe hebben dan energie nodig. Gaat helemaal vanzelf. Topsporters ademen het best als ze volop bezig zijn. Mooi systeem. Ik merk ook dat als ik de hele tijd lichamelijk bezig ben, ik er weinig last van heb. Maar ja, moet ik nu 16 uur per dag blijven hobbelen? Beetje veel. Op een overgangsforum/site op facebook waar ik lid van ben komt de dichtgeknepen keel klacht ook veel voor. Dus veel wandelen, leuke dingen ondernemen en vooral een leeg hoofd hebben, blijven goede aanraders. Ja, logisch. Dat geldt voor iedereen natuurlijk. Mijn grenzen leer ik al beter te bewaken. Zo heb ik op het werk tijdens de overdracht aangegeven dat ik het moeilijk vind als er teveel geluid is. Als bijvoorbeeld teveel mensen door elkaar heen en te hard praten. Ik focus me dan op alle stemmen omdat ik niet goed kan filteren wat belangrijk of onbelangrijk is. Mijn hersens maken dan een soort kortsluiting en dan luister ik helemaal meer. Ik zal dat dan ook aangeven als het weer zover is.
Wat ik ook weer ben gaan doen is breien. Net als moeders vroeger (tegenwoordig weer omdat haar nieuwste kleinzoon een perfect model is voor leuke truitjes), in het hoekje van de bank. Ik wilde het eerst niet oppakken want als ik ergens te lang mijn ogen op richt, merk ik dat dat een trigger kan zijn om me flauw te gaan voelen, waardoor ik weer bang ben een wegtrekker te krijgen. Aangezien ik de dingen meestal redelijk obsessief aanpak en me alweer tot 3 uur 's nachts bezig zag met de zoveelste halve sjaal, heb ik dat een tijd niet willen proberen. Totdat ik de tas met winteraccessoires dus niet kon vinden. Onder het gebrom van de tinnitus die dan helaas erg aanwezig is, sla ik me door de rechts en averechtse steken heen en heb nu tenminste 80 centimeter meter sjaal op mijn schoot liggen. Ik ben op de goede weg en weet wanneer te moeten stoppen. Als het 22:10 is in plaats van 22:00 uur kan ik daar nog mee leven, maar later moet het niet meer worden. Het is moeilijk om mijn kunstwerk dan opzij te leggen, maar ik weet dat het veel beter is voor mijn oh zo belangrijke afbouw totdat ik ga slapen. Er zit kennelijk een einde aan de dag. Ook als je met iets bezig bent waar je juist voldoening uithaalt. Heb ik altijd zwaar irritant gevonden. Ik wil iets afkrijgen en het liefst door er aan 1 stuk door mee bezig te zijn. Want ik vind het zo leuk. Net als elke dag maar door blijven wandelen, vorige week nog naar Purmerend. Of net als laatst weer fietsen naar mijn neefje en moeders in Hoorn. Gisteren nog met vriendin de Amsterdam City Walk gelopen. Heerlijk! Ik kan dat serieus elke dag blijven doen als er niet teveel wind staat en het niet regent.
Iets teveel rijst in de pan of 'pas op, er zit net iets teveel sambal in', is niet zo erg. Net als dat ik heb geleerd te koken op gevoel, moet ik nog steeds leren om de dingen die ik doe te doseren. Recept Laura Kohlbrugge: Beetje van dit, beetje van dat. De ingrediënten zijn volop aanwezig. Nu alleen nog uitvissen wat de juiste verhoudingen zijn. Da's niet makkelijk.
Laters!!
