Ik ben net met een stevige pas keihard tegen een verkeersbord aangelopen. Ik dacht op de heenweg al: wie hangt zo'n ding nou zó laag? Dat bord is er normaliter ook helemaal niet, maar door werkzaamheden staat hij midden op de stoep geplant richting de Jumbo, alwaar ik veganistische geraspte kaas wilde kopen voor mijn dochter (wat ik er al niet voor over heb). De Deen (binnenkort Dekamarkt) om de hoek heeft dat niet. Zie ik mijn zoon daar ook nog even mooi bijbanen, was het idee. Dat is ook allemaal gebeurd. Mijn zoon gevraagd naar de vegan broodkruimels, kaas gevonden en nog een megapot sambal badjak voor de stamppotten in de rugtas, en hup, weer terug naar huis. Op buienradar zag ik, dat ik als ik wat sneller zou gaan lopen, het viaduct zou halen om te schuilen voor een grote plensbui. Wie kijkt dan ook net naar beneden en krijgt de punt van het rechthoekige gele bord volop tegen haar kruin? Waarom echt op dat moment? Ik deinsde ook echt een stuk naar achter. Ik heb hardop gevloekt. Het voelde alsof het bloed uit mijn hoofd spoot, maar dat was niet zo. Niets te zien. En toen dus wachten onder het viaduct. Twintig minuten. Ik ben maar niet gaan zitten tegen de helling omdat gaatjes in spinrag tussen de stenen mij niet geruststellen. Er zijn 2 bussen gepasseerd en ik heb daar met mijn koptelefoon muziek staan luisteren.
Er is dus niets te zien en inmiddels doet het ook geen pijn meer. Maar wauw, ik zag echt sterretjes. Net als bepaalde overgangsverschijnselen; ze zijn er maar er is vaak niets te zien.
Ik had eergisteren een herhalingscursus interne audits. De cursus was online en als leerdoel had ik vermeld dat ik beter wilde leren doorvragen. En dan vooral het stellen van relevante vragen. Ik was in de veronderstelling dat de cursus niet zo lang zou duren, maar het bleek toch van 10:00 uur tot 16:30 uur. Zes-en-een-half-uur! Poeh! De eerste paar uren gingen wel redelijk, had ik het idee, totdat we 10 minuten pauze hadden. Ik had aangegeven dat ik snel de hond uit moest laten dus mogelijk een paar minuten later weer zou aanschuiven. Ik had dus haast en mijn hoofd wist dat. Ik snel naar buiten, geïrriteerd omdat er niemand anders was die de hond kon uitlaten. Daarbij besloot hond aan alle grassprietjes minutenlang te staan ruiken zonder zich te ontlasten. Ik kan daar zó niet tegen! Rondje met het hondje zorgt voor een nog korter lontje...Ik was op tijd terug maar flink buiten adem. Het stressgevoel had zich opgebouwd en nu moest ik ook nog eens de vragensteller zijn in een rollenspel. We hadden al wat vragen voorbereid, maar toen ik de vragen stelde merkte ik al gauw dat ik niet op de antwoorden lette. Mijn hersens stonden inmiddels zodanig 'aan', dat ik vrij snel al van de vragen afweek die we hadden voorbereid. Het gesprek verliep wel aardig, maar mijn raderwerk maakte overuren. Het zat me nog steeds dwars dat ík de hond moest uitlaten, ik moest nog een mail beantwoorden en de dag erna had ik een gesprek met de bedrijfsarts. Ik dacht ook aan het ontzettende leuke(wandel-)weekend in Zeeland die vriendin en ik hadden gehad. Noem maar op, het schoot allemaal op dat moment door mijn hoofd. Why??? En ondertussen stelde ik vragen aan de auditée en vatte samen waar mogelijk. Maar wat een hels karwei. Mijn wattenhoofd/foggy head was weer terug. Ik had wel aangegeven er niet altijd met mijn hoofd bij te zijn en dat ik waarschijnlijk nogal vaag over kon komen. Als 'top' kreeg ik dat het interview relaxed was verlopen, ik had goede vragen gesteld, ik had aandachtig geluisterd en kwam geïnteresseerd over. Als 'tip' kreeg ik mee dat ik wellicht gerichter meteen de vraag kon stellen waar alles om draait in een interne audit: Wat kan er worden verbeterd in de organisatie? Ik kon me er absoluut in vinden. Voordat ik tot die vraag was gekomen waren de 10 minuten eigenlijk al redelijk om. Gelukkig mag je 'in het echie' een uur over het interview doen. Maar kennelijk was er dus niet veel van te merken dat mijn hoofd intern aan het ontploffen was. Het kostte mij in ieder geval moeite om mijn hoofd bij het interview te houden.
Ik kan nog steeds niet lang met 1 ding bezig zijn. Mijn aandachtsboog is korter dan normaal en neemt af en toe een welkom loopje met me en ik moet eerlijk zeggen dat ik me er niet zo druk over maak. Ik doe wat ik kan, ik probeer echt op te letten, maar geef het ook aan als het niet lukt. Aan moeilijke dingen uitgelegd krijgen, waag ik me niet. Ik kan het geduld ook niet opbrengen. Daarom ziet mijn blog-site er ook uit als een patchworksprei. Ik weet dat het veel beter en mooier kan (en waarom staan dezelfde blogs er tig keer in??), maar ik heb er de puf niet voor dat uit te zoeken. Wel weet ik zeker dat ik dat absoluut een keer ga doen. Maar niet nu. Ik trek dan liever een eind weg, voor mooie plaatjes en rust in de kop. Zoals ook vorige week en eigenlijk elke dag.
Het is weer mooi geweest en het is mooi weer geweest.
