Wat wordt dáár nou precies mee bedoeld? Ik zeg het ook wel eens tegen anderen, maar vaak klinkt het als iets om een adviesgesprek mee af te ronden. Zo van: "Kom op, het komt allemaal wel goed, maar het heeft ook tijd nodig." Ergens de tijd voor nemen vat ik op als: Help! hoe moet dat? 'Het heeft tijd nodig' en 'Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen', zijn ook goedbedoelde adviezen. Maar ik denk: hoeveel tijd heb ik dan? Wanneer is die tijd op? Wie bepaalt dat? Dat bepaal ík toch niet? Er zijn toch bepaalde regels waar je je aan moet houden? Er wordt toch iets van me verwacht? Ik zit niet voor niets thuis. Te lang maar doordenderen in combinatie met kennelijk te veel stress en MIJN overgang werd een ondergang en voelde ook als een soort afgang. Maar nu moet ik dus eigenlijk mijn eigen gang maar gaan. Wat kan ik aan? Tot welke hoogte? Weet ik veel. You tell me! Kennelijk kan ik het niet zo goed inschatten allemaal.
Ik doe dus maar wat, met 'de tijd', naar mijn idee. Ik bezoek specialisten, ik begin het wandelen weer op te pakken, ik ga niet te laat naar bed en af en toe doe ik iets ontspannends. Ook zo'n woord. Wat ís ontspannen zijn? Niets doen? Helen mijn lichaam en geest als ik de hele dag ga Netflixen? Mijn lichaam is in ieder geval dermate uitgerust van het bankhangen dat ik pas om 03:00 uur in slaap val als ik mazzel heb. Maar meestal bekruipt me een gevoel van gejaagdheid omdat ik dan niet bezig ben met iets anders dat ontspant. Of had ik niet beter de achterstallige was kunnen wassen? Tegelijkertijd Netflixen en een lange wandeling maken omdat de zon nu schijnt, lukt niet. Wat wel goed is gelukt, en wat voor mij heel ontspannend was, was een vaartocht afgelopen zaterdag met 2 vrienden en mijn broer. Over het IJ en door de grachten, met gaandeweg een hele warme zon op de knar. Minder ontspannend was klimmen op zo'n laddertje aan de kademuur om te gaan plassen, want dat wil wel met een drankje op. Gelukkig hoefde dat maar 1 keer. De rest van de vaartocht heb ik mijn achterste overboord gehangen...not! Afsluitend hebben we bij ons stamrestaurant gegeten. Heerlijke tapas.
Maar voel ik me inmiddels beter dan 4 maanden geleden? Ik had toen namelijk ook niet het idee dat ik me slecht of minder goed voelde. Ik was wel altijd moe, maar dat is dat foggyhead-gevoel wat door de overgang komt, vond ik. Daarbij gingen mijn ogen ook gewoon maar voor de helft open. Of vielen ze juist voor de helft dicht? Hoe dan ook, ze voelden heel zwaar aan. En wisseldiensten helpen ook niet mee als je een chronisch slaapprobleem hebt. Dat slapen gaat tegenwoordig wonderbaarlijk beter. Een beter slaapritme heb ik inmiddels wél behaald door thuis te zitten. Ik slaap nu gemiddeld wel 7 uur door, mits ik niet hoef te piesen. Zo wel, dan slaap ik gelukkig makkelijk weer in. Kennelijk heb ik daar wel de tijd voor genomen. Maar dat is omdat ik simpelweg nu die tijd ook heb.
Waar ik ook graag de tijd voor neem is mijn trip naar mijn nicht binnenkort. Ik kijk er heel graag naar uit weer even weg te trekken uit Nederland. Hobbelen door de straten van een andere grote stad. Andere mensen, andere gebouwen, andere luchten. Ontspanning equals (voor mij) onderweg zijn. Op mijn dooie gemakkie de tijd ervoor nemen. Nou snap ik 'm!
Niets verandert natuurlijk met één dag. Verandering heeft tijd nodig en vooral veel geduld. Geduld dat ik niet altijd heb voor mezelf. Ik oog redelijk rustig wordt gezegd. Je ziet er wakkerder uit, heb ik ook gehoord. Maar binnenin zijn mijn hersens vaak op volle kracht iets aan het fabriceren. Vaak onzin, maar af en toe komt er een goed product uit. Gelukkig hoeft dat tegenwoordig dus niet meer midden in de nacht. Maar ik juich niet te vroeg. Overgangsperikelen komen en gaan, stress komt en gaat, ach...well, net als ik. Ik kom er vaak wel, maar ga ook graag weer weg. Of liever gezegd, door.
En people, het is herfst! Change of season, change of mood. Mijn herfsttafel is klaar. Feels good!
