Vandaag ging ik voor 3 uurtjes naar mijn werk. Rustig opbouwen. Ik besloot te gaan wandelen aangezien de kinderen de fietsen nodig hadden. Onderweg kwam ik een medewerker van Mc Donald's tegen. Hij gaf aan dat al het afval, plastic en karton in de ton moesten. Ik dacht: geen probleem, mieter mij er maar in. Afval?? Ja, zou willen dat ik dat deed; afvallen! Plastic? Zeker, mijn lichaam voelt zo aan! Karton? Yes, taai en droog, that's me! Eet me maar op! Maar ik liep door want 11:00 uur diende ik te beginnen. Ik wist al dat ik te laat zou komen, want ik werd aangesproken door een lieve buurvrouw van een vriendin. Altijd welkom.
Iets verderop kon ik niet geloven dat er 10 euro voor het oprapen lag. Waar is het addertje? Ik heb mijn voet er op gezet, zodat een mogelijk touwtje met daaraan een irritante puber het niet weg kon trekken. Had ik zowaar een beetje mazzel? Lag dit voor mij op het fietspad? Was ik de uitverkorene? Ik keek om mij heen of er geen andere gegadigde was, of dat er iemand was die simpelweg een tientje verloren kon zijn. Maar er was niemand. Ik pakte het op en stopte het in mijn rugtas. Wat mijn brein dan doet: Ik verdien dit niet want ik ben een heks in de overgang, als ik zo op het werk kom gebeurt er iets rots, bij mijn allergieprovocatietest aanstaande dinsdag komt eruit dat ik allergisch ben voor mezelf. Ik kan niet aannemen dat ik het tientje heb gevonden zonder mogelijke consequenties.
Weer thuis gekomen heb ik de film Julie &Julia verder aangezet. Ik had 'm gisteren gepauzeerd omdat ik naar aanleiding van die film mijn blog ben begonnen. Gewoon even tussendoor. Geeft meteen mijn aandachtsboog weer op het moment. Wel een goeie film btw! Moet 'm nog steeds afkijken. Ik heb een vriendin geappt of zij tijd voor een wijntje had. Dat had ze. We hebben het gehad over haar leuke dag met haar leerlingen in de Tweede Kamer, over bucketlists, over verschillen in culturen, over onze leeftijden en de toekomst. Ik keek omhoog en zag fluffy clouds. Just like my foggy head.
Mijn gevonden tientje bracht een gevoel van heerlijkheid.
Op het werk aangekomen ben ik gelijk begonnen met het schoonmaken van een logeerkamer. Het gebiedt mij nu te vertellen wat voor werk ik doe. Ik werk als ondersteunend begeleider bij een RIBW/MO. Een stichting waar ex-dakloze mensen met een verslaving/psychiatrische achtergrond en soms een verstandelijke beperking een woonunit bewonen. Ik ondersteun mensen bij hun alledaags functioneren, op welk vlak dan ook. Ik ben aan het re-integreren, dus ik wil het zo rustig mogelijk houden voor mezelf. Dus hup, kamer ingedoken, wat schoongemaakt. Daarna meegeholpen met de lunchuitgifte en in het derde uur kwam een cliënt terug van een ziekenhuisopname. Na 1 blik geworpen te hebben op de toestand van deze cliënt besefte ik dat ik dit niet goed vond. Niemand eigenlijk die om mij heen stond. Deze cliënt behoeft andere zorg. Zorg die wij niet kunnen bieden. Ik kon alleen maar mijn zorgen uiten en zeggen dat als de cliënt op locatie verblijft, hij alleen maar achteruit zal gaan. Op de vraag of ik aanwezig wilde zijn bij de intake met de thuiszorg heb ik geantwoord dat ik tot 14:00 uur werk, dus helaas. Maar mijn gevoel zegt: Tuurlijk wil ik dat!! Ik WIL zeggen wat mij goed lijkt. Ik WIL mijn mening geven. Ik WIL duidelijk maken dat ik vind dat cliënt hier nu niet thuishoort. Maar ik neem aan dat het wel duidelijk is wat ik vind. De persoonlijk begeleider heb ik mijn mening gegeven. Hij was het ook eens met mij. Ik weet dat hij er alles aan heeft gedaan deze situatie juist te voorkomen. Ik kies echter nu voor mezelf. Is dat egoïstisch? Ik moet grenzen aangeven. Ik werk tot 14:00 uur. Ik ken mezelf al te goed. Ik duik er meteen weer voor de volle 1000 procent in. En ik ga het vertikken. Iets wat ik moet leren.
Reactie plaatsen
Reacties