Met een ander, met mezelf, met mijn innerlijke engel of duivel, met de grond, met de tafelpoot, gewenst, ongewenst, toevallig of hartstikke expres; om contact kun je niet heen. Contact is er ook om op te bouwen en ook om soms maar beter te verbreken. Het goed onderhouden van contact is wel een uitdaging voor mij. Gelukkig zijn er een aantal app-groepjes die dagelijks worden bijgeschaafd en van waaruit ook weer afspraken voortvloeien zodat je elkaar ook in levenden lijve ziet.
Zo hadden we met een vriendengroep weer een concert gepland staan. The Pet Shop Boys. Nostalgie. Overdag moest ik werken en ik wist dat ik bij aankomst thuis ongeveer een uur de tijd had om me klaar te maken voor een avondje uit. Wat dat ook moge betekenen bij mij. Klaarmaken is douchen, oogpotlood en soort van laarsjes aan en dezelfde kleding waar ik altijd in loop. Hoe dan ook, na het werk snelde ik me naar het Rokin voor de metro naar Noord. Daar dacht ik slim te zijn door de verkeerde bus te nemen waardoor ik dus niet bij de halte kwam waar mijn fiets stond (ik ga ook nooit op de fiets naar de bushalte, maar uiteraard die ochtend wel, JUIST om tijd te besparen). Dus ik moest weer 1.5 km lopen naar mijn fiets. Gelukkig kom ik dan langs mijn huis waar ik snel mijn zware rugzak kon droppen. Ik kwam de tuin in en de hele inhoud van de vuilniszak lag verspreid over het gras en het pad.
's Morgens had ik nog aan de jongste gevraagd de zak weg te gooien. Ik heb naar boven geblèrd dat hij het NU op moest ruimen en als antwoord kreeg ik dat dat nog ging gebeuren (na zijn werk, en dat is dus na 20:30), want ik had 's morgens namelijk niet gezegd dat het zo snel mogelijk moest gebeuren. Vet dom, mijn fout, had ik kunnen weten. Doordat ik via de tuin binnen was gekomen en in die tussentijd dus boos was geworden en daardoor via de voordeur het huis weer verliet, stond de tuindoor nog open. In de tijd dat ik naar mijn fiets ben snelgewandeld heeft de hond haar kans gegrepen om te ontsnappen. Dus bij thuiskomst, hond weg. Hoe lang had ik nog? Hup, op de fiets de naam van de hond geschreeuwd (alsof ze dan komt), waar moest ik gaan zoeken? Regelrecht naar het fietspad gefietst en per toeval keek ik een straatje in, over het grasveld heen in de verte. Nou, hobbelhobbel, daar liep ze, mij niet ziend, en ze liep ook keihard door. Omkeren, haar proberen te onderscheppen om de hoek. " Pepper!! Kom hier!" Ik had haar riem wel meegenomen, maar mevrouw ging plat op de grond liggen waardoor het tuigje niet onderlangs kon. Ik werd helemaal gek. Chill Lau, rustig, je hebt nog een half uur. Maak contact met de dingen die er echt toe doen. Is het allemaal zo erg? Tel nu even tot 10... Jeeeemineee, wat een gezeik dit allemaal. Hond aan haar nekvel en de halve riem eromheen naar huis kunnen krijgen. Hèhè, thuis. Nog net even tijd om de bloemkool op het vuur te zetten zodat mensen 's avonds hopelijk groenten eten. Dan moet je niet als het water kookt je wondje (wat er sinds die ochtend zat omdat ik me had opengehaald aan een mandje op zoek naar mijn oogpotlood), precies boven het stoomgaatje plaatsen om de deksel half op de pan te doen. Verbrand.
Gelukkig was ik inmiddels flink oververhit geraakt waardoor een douche wel zin had en ik ook even kon afkoelen. Super Zen (NOT!)ging ik met broer en vriendin richting Zuidoost, alwaar vrienden al aan het dineren waren, voordat we de Afas ingingen. Gelukkig stond er nauwelijks een rij (wie gaat er ook naar de Pet Shop Boys?), en stonden we binnen dichtbij de bar. Kom maar op met dat biertje! Na een uur hield de eerste vriend het voor gezien. De bejaarde Pet Shop Oldies gaven weinig show weg, maar wat wil je. De lichtshow was spectaculair. Een half uur later besloten broer, vriendin en ik ook naar buiten te gaan. Even luchten, maar terugkeren deden we niet. Als ik alleen was geweest, of met een hele grote fan, had ik meer naar voren gegaan en had ik alles wel meegezongen en flink gedanst. Denk ik. Maar nu naar het café er tegenover was ook goed. Lekker geborreld en gekletst.
Contact heb ik de afgelopen tijd ook weer aangehaald met 2 tantes van vaders kant. Wat ontzettend fijn om hen weer te spreken tussen alle drukte door. Ik hoop het contact beter te kunnen onderhouden, ook met familie van moeders kant. Als ik ooms en tantes 1 keer per jaar zie, is het veel. Laat staan de neven en nichten. En het zijn er ook mega-veel! Een dankbare vaartocht door de grachten van Amsterdam, een verjaardag etentje van broer bij Ootje Konkel en een kraambezoek aan een heel lang niet geziene nicht samen met tante en andere lang niet geziene nicht en vriendin van een nog langer niet geziene neef, maken me blij en ook dankbaar dat al die mensen kennelijk het contact met mij ook appreciëren, hahaaa! Belangrijk is ook dat ik contact met mezelf blijf houden. Vorig jaar rond deze tijd was ik mezelf best wel kwijt. Kon niet van mijn eigen lichaam op aan en dat maakte me best angstig. Ook al voel ik af en toe de druk weer op mijn hoofd en heb ik weer wat slapeloze nachten, ik kan het nu beter relativeren. Het gaat (hopelijk) ook weer over.
Zolang ik in ben om spontane acties te ondernemen, mijn werk goed te doen en in gesprek blijf met dierbaren, maar ook onbekenden en vage kennissen om mij heen, heb ik vertrouwen in mijn contact-skills. Die zijn op zich best goed namelijk.
Ciao di Lau