Provocatiemoe

Gisteren was een redelijk belangrijke dag. Mijn jongste zoon werd 15 jaar,  ik moest naar de longafdeling voor een histamine provocatietest en ik zou worden gebeld over de uitslag van de casussen die ik had uitgewerkt voor de medicatie herhalingscursus. Dit stond ook in deze volgorde in mijn agenda en ik werd al nerveus op het moment toen ik de gebeurtenissen opschreef. Wat geef ik mijn zoon cadeau? Wat als ik knetterbenauwd word van die allergietest? Wat als ik zak voor de herhalingscursus? Ik heb geen zin om het opnieuw te moeten maken. Alle afspraken vind ik momenteel teveel. Maakt niet uit wat.

De nacht ervoor begon echter met een mug in mijn kamer. Bij het horen van gezoem terwijl ik eindelijk in slaap kan vallen, zit mijn hart in mijn keel. Mijn lichaam reageert erop alsof ik een ravijn inval. Midden in de nacht dus het licht aan. Zit dat ding helemaal in de nok. Om haar in ieder geval van haar plek te krijgen, heb ik eerst met een knijper gegooid. Ding blijft zitten. met haar provocatiegedrag. Toen een prop gemaakt van mijn shirt. Maar ja, dat ontvouwt zich en heeft zich nu mooi gedrapeerd over mijn lamp. Het hangt er nog steeds want ik kom er niet bij. Het heeft zeker nog een uur geduurd voordat ik sliep. Mug niet te pakken kunnen krijgen.

's Morgensvroeg moest ik uit de veren. Slingers moeten natuurlijk nog worden opgehangen en een kadootje was nog niet ingepakt. Mijn zoon spaart voor zo'n elektrische vouwfiets. Zo eentje die hot is onder jongeren. Vreselijk, ik vind het helemaal niks. Ga toch gewoon lekker fietsen en nee, geen wheelies maken op een normale Gazelle fiets, verdorie!! En al helemaal niet als ik naast je fiets!! Probeer je te provoceren, knul? Moest ik hem maar geen normale fiets geven, is zijn argument. Want hij MOET gewoon af en toe een wheelie maken. Hij zegt dat niet te kunnen stoppen. Dus ik word geregeld woest op hem. Midden op straat schreeuw ik dat hij moet luisteren; wie heeft de fiets betaald?! Wat denk je wel?! Dat ik voor de lol fietsen koop?! Waar is je respect, man?! Ik zeg hem geen wheelie te maken en hij doet het gewoon toch?? Ik kan hier niet mee omgaan. Ik word dan zo kwaad dat ik regelmatig omkeer en naar huis fiets. Het korte lontje van de overgang heb ik altijd gehad hoor. Wil ik die stress?? Nee. Hup, hij krijgt een bijdrage voor zo'n elektrisch kreng. Kan hij in ieder geval geen wheelies maken, maar wel heel snel de plomp inrijden. Zo denk ik dan. Niet bij me aankloppen als er iets stuk gaat. Maar goed. Vroeg in de ochtend had ik 1 ding van de agenda afgewerkt: geld met een kaart in een envelop gedaan en slingers opgehangen. Mijn zoon was er erg blij mee.  Hij keek wel op van de schoolspulletjes die ik erbij had gekocht en waarvan de school en ik vinden dat hij die maar eens mee moet nemen. In zijn laatste jaar zal het hem toch wel lukken een volle etui, schriften en boeken mee te nemen naar de lessen? Maar dat is niet stoer: een rugtas met schoolspullen. Daarom heeft hij vaak een plastic Jumbo-tas mee. Veel beter!

Om 11:30 was het tijd voor de histamine provocatietest. Om 11:30 werd ik ook gebeld door de instelling met de uitslag van de herhalingscursus medicatieverstrekking.  De meneer zei heel blij van mijn antwoorden te zijn geworden die ik twee dagen eerder online had gegeven. Mooi. Of ik tijd had om de casussen door te nemen. Waarom, denk ik dan. Het is toch goed? Je bent toch blij? Ik zei dat ik met 2 seconden een allergietest in zou gaan. Hij vroeg of hij me dan wat later terug kon bellen. Hallo, nee, liever niet. Maar kennelijk is dat de standaardprocedure. Aaaargh...nog een afspraak erbij! Afspraak was om 13:00 gepland. 13:20 werd ik gebeld. Daar kan ik ook niet zo goed tegen. Niet alleen in deze hoedanigheid van overgang en herstel, maar altijd. Maar kan gebeuren, het was niet met opzet.

Er was mij gezegd dat ik twee dagen voor de provocatietest geen ventolin/salbutamol meer mocht gebruiken. Niet dat dat momenteel werkt tegen mijn benauwdheid (placebo-effect, ik vind het prima), maar ik mocht geen medicatie innemen. De test zelf was wel grappig eigenlijk. Ronduit gezellig kan ik zeggen. In gesprek met de testafneemster heb ik kunnen lachen, ook omdat zij zag dat ik er een beetje ongedurig van werd. Ik kreeg telkens een hogere dosis histamine die ik moest inhaleren, maar mijn geadem in het tuitje gaf geen verschillen weer in de grafiek. Dat hier dus iets uitkomt lijkt me sterk. Het dichtgeknepen keel gevoel is vooralsnog niet verklaarbaar. Je hoort vrouwen in de overgang wel eens over de welbekende brok in de keel. Een 'globusgevoel'. Die had ik ook, maar echt 8 jaar geleden ofzo. Ik moest er toen voor naar de KNO-arts. Deze vroeg toen of ik misschien al in de overgang zat, hij kon namelijk niets vinden. Ik vertelde hem het idee te hebben er al een aantal jaar volop in te zitten, maar dat mijn huisarts en de bloeduitslagen anders zeiden. Heel frustrerend, die atypische klachten. Maar deze arts bevestigde toen wel mijn gevoel. Binnen een maand was die brok ook weg. Heeft er ook nooit gezeten, maar het gevoel was er wel. Nu is het anders. Het is geen brok-gevoel. Sinds mijn wegtrekker heb ik het gevoel dat mijn luchtpijp  zich vernauwt. Kan ook psychisch zijn. Krijg je dat weer. Daarom ben ik bij een mensendieck gaan lopen op aanraden van de huisarts. Wellicht was het hyperventilatie. Na 9 sessies en geen vooruitgang ben ik er mee gestopt. Meer wordt ook niet vergoed. Ik weet nu wel hoe ik relaxoefeningen moet doen, maar mijn luchtpijp wordt er niet wijder van. Longfoto's en longfunctietest waren prima. Waardes van de schildklier waren ook goed. Het blijft verder zoeken. Maar hoe dan ook, punt 2 en 3 van de agenda waren afgewerkt. Morgen heb ik een belafspraak met de longarts. Kijken wat hij zegt van die nietszeggende grafiek. Hopelijk is het net als het globusgevoel een dichteluchtpijpgevoel, wat weer vanzelf verdwijnt.