18-09-2021. De Dam tot Dam-wandeltocht is voor het tweede jaar achtereenvolgens gecanceld in verband met de coronamaatregelen die niet nageleefd kunnen worden. Vorig jaar was er een thuiseditie die ik met een aantal vriendinnen rond de Loosdrechtse Plassen heb gelopen. 27 km. Door mijn (traumatische) wegtrekker afgelopen mei hadden 2 vriendinnen en ik ons ingeschreven voor de 20 kilometer. Veel vertrouwen in de 27 had ik nog niet bij de inschrijving voor dit jaar. Helaas werd deze tocht ook gecanceld en kwam er geen thuiseditie. Toen hebben we zelf een plaatsje uitgekozen: Gorinchem. Een vriendin kon helaas alsnog deze zaterdag niet en met mijn (standaard ook wandel/chauffeur) vriendin zijn we naar de allermooiste vestingstad van 2021 gereden. Tijdens de rit naar Gorinchem toe had ik af en toe een dichtgeknepen keel en dat lag niet aan de rijstijl van mijn vriendin. Misschien de onderliggende angst om een wegtrekker te krijgen tijdens de wandeltocht? Zou ik die 20 kilometer wel kunnen halen zonder het gevoel flauw te vallen? Ik ben nog nooit flauwgevallen, maar zo'n wegtrekker heeft denk ik veel overeenkomsten.
Rond 09:45 zijn we begonnen met onze zelf gefixte wandeltocht. Vanuit de binnenstad hobbelden we vrolijk naar Dalem. Bij (het fort van) Vuren haalde ik maar eens wat zonnebrillen tevoorschijn. Het werd intussen best warm en de zon scheen fel. Meteen begonnen mensen te lachen en vroegen zich af waar die brillen vandaag kwamen. Het verbaasde mij dat een man de So Low winkel kende, maar ik heb daar niets van gezegd. Tijdens de 80 kilometer lange weg langs de Ytong fabriek en de pont-oversteek naar Brakel hebben we veel glimlachen en complimentjes gekregen over de zonnebrillen. Wellicht omdat de 2 reuzebloemen op onze kop best opvielen en mensen er blij van werden. Toen mijn vriendin op de pont zich afvroeg of er in Brakel een leuke eetgelegenheid zou zijn waar je kon lunchen, begon een man vanuit zijn auto (het was een grote pont) hardop te lachen: we konden even een kijkje nemen bij de plaatselijke voetbalclub. Dit hebben we maar niet gedaan want bitterballen of een tosti maakt geen lunch. De wederom 80 kilometer lange weg naar Slot Loevestein was vooral psychisch best zwaar. We liepen in de brandende zon en zagen in de verte dat Slot liggen. Door de vele kronkels in de paden kwam het maar niet dichterbij. Mega frustrerend. Maar ook wel ontzettend mooi, moet ik zeggen. Veel bomen, weiland (het zal vast een andere naam hebben) met paarden en koeien, struikelend over schapen, drollen omzeilend en balancerend over wildroosters, maakten de tocht naar slot Loevestein vooral heel divers.
Uitgedroogd en geroosterd aangekomen bij het Slot, bleek dat we niet naar binnen konden. Wel als je er 14 euro voor overhad of in het bezit was van een museumjaarkaart. Vriendin had een jaarkaart, ik niet. Ik had wél heel veel zin in een waterijsje. Dus werden het 2 raketjes. Heel anders dan de binnenkant van Slot Loevestein. Niet getreurd, want hé, we hadden onze blij makende zonnebrillen weer opgezet en zijn naar de binnenstad van Woudrichem getrokken, op zoek naar een degelijke lunch. Na een klein rondje, waarbij we de Sint-Martinuskerk ons veel groter hadden voorgesteld dan dat hij was ( toen we nog aan de overkant van de Waal liepen was hij mega), namen we plaats bij het cafeetje dat we in eerste instantie voorbij waren gelopen. “Twee bier graag en hebben jullie ook iets te eten?” “Tja.., we hebben bitterballen, kaasststengels of een mix…” Hahahahahaaa!! Geweldig! We kozen voor de mix. Geen gezonde lunch met volkorenbrood en blaadjes sla, geen burgers, geen soepje met stokbrood en tapenade-gedoe. Gewoon een ordinaire snackmix. Ieder 6 snackjes, maar zeer welverdiend! Evenals de medailles die ik had laten maken hier in Amsterdam Noord op het Mercuriusplein. Ik haalde deze tevoorschijn en op die manier hebben we deze Dam tot Dam wandel-editie volbracht. Onze 7de keer. Met medaille en al!
We moesten nog wel terug naar Gorinchem. Bij de pontsteiger bleek de pont pas over 50 minuten te vertrekken, dus namen we bij een ander café nog een versnapering. Kennelijk zijn we door 3 provincies gelopen. Nooit geweten dat Zuid-Holland aan Gelderland grensde, mega onlogisch ook. Vanuit Gelderland de oversteek met de pont naar Noord-Brabant, en weer terug met de pont naar Zuid-Holland. Al met al 23 km in de benen.
Eenmaal thuis, na een nabespreking van de dag in de tuin van vriendin, heb ik nog met mijn dochter gesproken over haar drukke leven. Ik voelde me heel moe worden, maar kon nog gerichte vragen en opmerkingen uit mijn mond krijgen. Althans dat was mijn ervaring. De verwerking van haar antwoorden ging wat traag en ik besloot toch naar bed te gaan terwijl zij de hond uit ging laten. Ik was moe en voldaan. Rust. Wegtrekker Laura was weer op het honk teruggekeerd. Blij dat de dag zonder vage klachten was verlopen.
Toen ik vanmorgen beneden kwam was ik blij verrast: een mooie bos bloemen met een lief briefje. Kennelijk is mijn gewandel niet aan de kinderen voorbij gegaan. De hele wandel-dag hoor je (gelukkig) niets, maar een bloemetje de volgende ochtend prijkt mooi op tafel. Lieverds!
Reactie plaatsen
Reacties